W neogotyckim kościele p.w. Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Marii Panny w Ostródzie znajduje się średniowieczne dzieło snycerskie, w literaturze przedmiotu określane zwykle jako "Pieta z Ostródy z końca XVI w.". Umieszczone w bocznej kaplicy, oddzielonej od przestrzeni nawy kratą, pozostaje niemal niezauważone. Kiedy jednak uda się je dostrzec, to już przy pobieżnym oglądzie wyczuwa się niebywałą wręcz ekspresję artystyczną, która w rzeźbie tej jest uderzająca. Postać Marii, która z bólem na twarzy okazuje widzowi skrajne wyniszczone ciało swego Syna, "owijające się" wokół niej, pozornie tylko martwe, bo gestami zachęcające do patrzenia na nie - wyrażono tu tak pełną napięć i kontrastów formą rzeźbiarską, że rzeźba ta w pierwszym rzędzie fascynuje jako wizualna kondensacja emocji.
Rzeźba umieszczona jest w zamkniętej kratą bocznej kaplicy, na prawo od wejścia głównego.
Zdaniem historyków sztuki, ostródzka pieta jest najciekawszą średniowieczną rzeźbą drewnianą na obszarze dawnego państwa krzyżackiego. Odnaleziono ją po I wojnie światowej w wiejskim kościele w Gietrzwałdzie i przewieziono do Ostródy.
Nieznane jest nazwisko autora kompozycji. Biorąc jednak pod uwagę cechy kształtowania bryły historycy twierdzą, że rzemiosła uczył się on w warsztatach kamieniarskich, pracujących przy wystroju wieży kaplicznej w Rottweil w latach 1340-50.

Niewielkie wymiary rzeźby i sposób jej opracowania sugerują prywatny, dewocyjny charakter. Dzieło to mogło być wykonane na specjalne zamówienie do rozbudowywanego podówczas zamku krzyżackiego w Ostródzie, jako wyposażenie tamtejszej kaplicy.
Wykonana jest z drewna lipowego i ma wysokość 112 cm.