W granicach miasta od 1 I 1951 roku.
Początkowo wieś książęca, od końca XII w. własność klasztoru kanoników regularnych na Piasku. Jeszcze w średniowieczu powiększona o sąsiadującą od południowego-wschodu wieś Buchta. Pod koniec XVIII w. znajduje się tu folwark z barokowym pałacem i są 42 domy. Od 1810 r. własność prywatna. W 1842 r. powstała stacja kolejowa na linii oławskiej. W 1845 r. wieś liczyła 399 mieszkańców. W 1896 r. wybudowano ważną stację rozrządową. Na początku XX w. Brochów nabrał charakteru miejskiego składając się z trzech osiedli o zabudowie wielorodzinnej i osiedla willowego. Mieszkało tam wówczas 8 tys. osób. Powstał Ratusz, park miejski, wieża ciśnień, szkoła i kościoły (kat. i ewang.). W 1939 r. Brochów otrzymał prawa miejskie. Poważnie zniszczony w 1945 r.. Włączony do Wrocławia w 1951 r. W budynku dawnej szkoły powstał szpital, rozbudowany w latach 80.
Pierwsza powojenna nazwa wykazana została w Łodzkim Dzienniku Wojewódzkim nr 4 z 15 września 1945 r. poz. 44 - Komunikat Urzędu Wojewódzkiego Łódzkiego z dnia 27 sierpnia 1945 r. o polskich nazwach miejscowości na Dolnym Śląsku do władz i urzędów administracji państwowej, ogólnej i samorządowej Województwa Łódzkiego.