Pałac w został zbudowany w 1615 r. dla rodziny von Mettich jako rezydencja renesansowa założona wokół czworobocznego dziedzińca arkadowego. Przebudowa nastąpiła już w 1696 r., a w 1888 przeprowadzono restaurację.
Murowany, ze skrzydłami półtoratraktowymi z korytarzem komunikacyjnym, dwu- i trzykondygnacyjnych, nakrytych dachami dwuspadowymi ze szczytami o wolutowych spływach i czworoboczną wieżą zwieńczoną cebulastym hełmem z latarnią. Wjazd na dziedziniec przez sklepioną sień przelotową akcentuje podwyższony ryzalit ujęty boniowanymi lizenami. W pałacu, remontowanym w latach 1961-1978, zachowały się na parterze wnętrza ze sklepieniami kolebkowymi z lunetami, na elewacjach zaś szereg renesansowych obramień okiennych i kamiennych portali. Nieopodal zachowały się fragmenty parku krajobrazowego z pocz. XIX w.
Podczas II wojny światowej w pałacu przechowywano część zbiorów Muzeum Etnograficznego z Berlina. Po wyparciu z tego terenu Niemców w pałacu stacjonowały wojska radzieckie, które mimo zezwolenia płk. Mielkadze z Zabkowic Śląskich nie wydały zbiorów władzom polskim i ostatecznie w listopadzie 1946 r. wysłały je transportem kolejowym do Leningradu. W niejasny do dzisiaj sposób w sierpniu 1947 r. transport ten został przejęty przez Polaków. Obecnie w pałacu mieści się lokalna biblioteka.